சத்யனை அப்படியே விட்டுவிட்டு எழுந்த மான்சி பூமாத்தாள் இருந்த கரும்பு தோட்டத்துக்கு தலைதெறிக்க ஓடினாள்.... " அத்தை ..... அத்தை " என்று கூச்சலும் கதறலுமாய் ஓடி வந்தவளைக் கண்டி திகைத்த பூமாத்தா மடியிலிருந்த கீரையை வீசிவிட்டு வரப்பில் மான்சிக்கு எதிராக ஓடிவந்தாள்....
பூமாத்தாவின் அருகில் வந்ததும் என்ன சொல்வது என்று புரியாமல்தலையிலடித்துக் கொண்டு அப்படியே மடிந்து அமர்ந்து மான்சி கதற.... பூமாத்தாவையும் பதற்றம் பற்றிக்கொண்டது ...... " என்னடி ஆச்சு ? சொல்லிட்டு அழேன்" என்று மருமகளின் தோள் பற்றி உலுக்கினாள்...
" அய்யோ அத்தே,, மருந்தடிச்சிட்டு குளிச்சிட்டு நல்லாத்தான் வந்தாக... அப்புறமா உடம்பு பூராவும் வியர்க்கூறு மாதிரி வந்துச்சு... கொஞ்ச நேரத்துல முகம் உதடுலாம் வீங்கி .. மயங்கி விழுந்துட்டாக" என்று கண்ணீரும் கதறலுமாய் மான்சி சொல்ல....
" அய்யோ நான் பெத்த மவனே .... என்ன ஆச்சு எம் புள்ளைக்கு?" என்றபடி பூமாத்தாவும் கத்திக்கொண்டு வரப்பில் ஓடினாள்...
இந்த இரண்டு பெண்களின் கதறல் எட்டுதிக்கும் கேட்க... அக்கம் பக்கம் வேலை செய்து கொண்டிருந்தவர்கள் வேகமாக ஓடிவந்தார்கள்...
எல்லோரும் வந்து பார்க்கும் போது சத்யன் தடித்துப் போன முகத்துடன் அடையாளம் தெரியாது சுயநினைவின்றி கிடந்தான்....
ஓடிவந்த சத்யனின் சித்தப்பா மான்சியிடம் விபரம் கேட்டு விட்டு " அடிச்ச மருந்து அலர்ஜியா போச்சு போலருக்கு " என்றவர் " டேய் கட்டிலை கொண்டு வந்து போட்டு சீக்கிரமா தூக்குங்கடா" என்றபடி தனது செல்லை எடுத்து பக்கத்திலிருந்தவரிடம் கொடுத்து " 108' க்கு போன் பண்ணி மெயிண் ரோட்ட்டுக்கு வரச்சொல்லு" என்றார்....
நிமிடத்தில் கயிற்றுக் கட்டில் கொண்டு வரப்பட்டது... சத்யனைத் தூக்கி கட்டிலில் கிடத்தி நான்கு பேராக தூக்கிக் கொண்டு வரப்பில் ஏறி ஓடினர்....
சத்யனின் சித்தப்ப அந்த மருந்து பாட்டிலை தேடி எடுத்துக்கொண்டு அவர்களுடன் போனார்...
மான்சி குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு கண்ணீருடன் அவர்கள் பின்னால் செல்ல .... பூமாத்தா அழுதுகொண்டே மகனுக்குப் பின்னால் ஓடினாள்....
மெயின் ரோடு வந்ததும் கட்டிலை கீழே வைத்துவிட்டு ஆம்புலன்ஸின் வருகைக்காக காத்திருந்தனர்... புயலாய் அவர்களின் பினால் வந்த மான்சி குழந்தையை கீழே விட்டுவிட்டு கட்டிலில் கிடந்த சத்யனை தூக்கி தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டு ஓவென்று கத்தியழ... தூக்கி வந்த ஆண்கள் கூட அழுது விட்டனர்....
அய்யோ நான் தரித்திரம் பிடிச்சவ.. வெளங்காத மூழினு தான உன்னையே தள்ளியே வச்சேன்... இப்போ என் தோஷமா?... என் பாவமா? எது வந்து என் சாமியை கேட்குதுனு தெரியலையே? ... நான் வேணாம்னு சொல்ல சொல்ல இந்த தரித்திரம் பிடிச்சவ கழுத்துல தாலி கட்டினயே சாமி... இப்பப் பாத்தியா என் தரித்திரம் உன்னையும் வாழ விடலை... இந்த முண்டச்சி சகவாசம் வேணாம்னு சொன்னேனே சத்தி .. நீ கேட்டியா? " என்று நெஞ்சில் அறைந்துகொண்டு மான்சி கதறியதை கேட்டு பூமாத்தாவுக்கு தன் துயரம் மறந்து போனது ...
கண்களைத் துடைத்தபடி வேகமாக மருமகளை நெருங்கியவள் " இங்க பாருடி? இப்ப அவனுக்கு என்னாச்சுன்னு நீ இப்புடி ஒப்பாரி வைக்குற?.... அவனுக்கு எதுவும் ஆகாது... அந்த செல்லிம்மா முன்னாடி உன் கழுத்துல தாலி கட்டிருக்கான்டி... அதை அந்த எமனே வந்தாலும் அறுக்க முடியாது..." என்று சொல்லும் போதே ஆம்புலன்ஸ் வாகனம் வந்து நின்றது...
சத்யனின் சுவாசம் சரி பார்க்கப் பட்டு " ஆபத்தில்லை ..... ம்ம் தூக்குங்க" என்று உதவியாளர் சொன்னதும் சத்யனை வேனில் ஏற்றினார்கள்....
சத்யனின் சித்தப்பா முதலில் ஏறிக்கொள்ள .. ஊர்க்காரர்கள் மான்சியை உடன் போகச்சொல்ல ....
மான்சி அலறி நடுங்கினாள் " அய்யோ நான் வேணாம்... அதிர்ஸ்டமில்லாத பீடை நான்... நான் வரலை" என்று கத்தினாள்.....
பூமாத்தா மருமகளை நெருங்கி தோள்களைப் பற்றி ஒரு உலுக்கு உலுக்கி " ஏய் தாலியறுத்தவ எல்லாம் தரித்திரம் பிடிச்சவ இல்லடி... இதோ நான் அறுத்துப் போட்டு பல வருஷம் ஆகுது... என் புள்ளைகளுக்கு நல்லது கெட்டது பார்க்கலையா? சும்மா பொலம்பி அழுவாம மொதல்ல குழந்தையை தூக்கிகிட்டு வண்டில ஏறு" என்றவள் கீழி கிடந்து அழுது கொண்டிருந்த மெய்யனை தூக்கிக்கொண்டு மான்சியை ஒரு கையால் தள்ளியபடி வேனுக்குள் ஏறினாள் அந்த தைரியமிக்கத் தாய்.......
" நான் பொய்... " எனது சக்தி பொய்....
" என்னைச் சுற்றி எரியும் நெருப்பு பொய்....
" அந்த நெருப்பை அணைக்கும் நீரும் பொய்...
" அந்த நீர் உருவாகும் கடலும் பொய்....
" நான் சுவாசிக்கும் காற்றும் பொய்....
" எதுவும் பொய்...
" எல்லாம் பொய்...
" சர்வமும் பொய்...
" சகலமும் பொய்....
" மெய் ,, எது மெய்? ..
" நீ மட்டும் மெய்...
" உன்மீது நான் கொண்ட ....
" காதல் மட்டுமே மெய்!!!!
மான்சிக்கு சத்யனைத் தவிர வேறு எதுவுமே கண்களுக்குத் தெரியவில்லை.....கட்டிலை விட்டு இப்படி அப்படி அகலாமல் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தாள்.... இருவரின் விரல்களைத் தவிர வேறு எதுவும் தொட்டுக்கொள்ளவில்லை ..... பேச ஆயிரம் விஷயங்கள் இருந்தும் மௌனமே மொழியாக இருவரும் மவுனித்திருந்தனர்...... .....
ச்ண்முகம் சென்று இரவு உணவு வாங்கி வந்தான் ..... மான்சி சத்யனுக்கு ஊட்டிவிட்டாள்.... " ஏய் கை நல்லாத்தானே இருக்கு?" என்று ரகசியமாக கிசுகிசுத்தவனை கண்களால் அடக்கினாள்....
சண்முகம் புன்சிரிப்புடன் இருவரையும் ரசித்தான் .... விரைவிலேயே மான்சி சத்யனை புரிந்துகொள்வாள் என்று அவனுக்குத் தெரியும்...... எவ்வளவு நாட்களுக்குத் தான் காதலை கண்களிலேயே தேக்கி வைக்க முடியும்.... தன்னையும் மீறி ஒருநாள் அது வழிந்து தான் தீரும்
சத்யனுக்கு மருந்து மாத்திரைகள் கொடுத்து அவன் உறங்கியதும் சண்முகம் வராண்டாவில் சென்று படுத்துக் கொள்ள.... மான்சி கட்டிலுக்கு அருகே கீழேப் படுத்துக்கொண்டாள் ....
மறுநாள் காலை சத்யன் ரொம்பவே தெளிவாக இருந்தான் முகத்திலிருந்த மாசுமருக்கள் எல்லாம் போய் பளிச்சென்று இருந்தது.... அவனைத் தேற்றியது மருத்துவமா? மான்சியின் புன்னகையா என்று சத்யனுக்கு மட்டும்தான் தெரியும்....
மான்சியின் முகம் நிரந்தரமாக ஒரு வெட்கப் புன்னகையை ஒட்டிக் கொண்டது.... சத்யனைத் தொட்டுத் தொட்டு சேவகம் செய்தாள்.... சண்முகத்துக்கு சாப்பாடு காபி வாங்கி வருவதைத் தவிர வேறு என்த வேலையும் இல்லாமல் போனது....
அன்று மதியம் ஏழுமலை சத்யனை கான வந்தான் .... பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டு கிளம்பும் போது மான்சி அவனை அழைத்து " ஏழுமலை,, மெய்யன் காமாட்சி ஆயா வீட்டுல இருப்பான்... அடிக்கடி குழந்தையைப் போய் பார்த்துட்டு வா ஏழுமலை" என்று கவலையாக கூற...
ஏழுமலை மான்சியைப் பார்த்து புன்னகையுடன் " யாரு உன் புள்ளையா? அவன் எங்க காமாட்சி கிழவி வீட்டுல இருக்கான்? உன் மாமியார் தான் இடுப்பை விட்டு இறக்காம இடுக்கிகிட்டு சுத்துது.... நான் கூப்பிட்டா கூட வரமாட்டேங்குது பயபுள்ள" என்று சலித்துக்கொள்ள.....
மான்சியும் சத்யனும் திகைப்புடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர் " என் அம்மாவா வச்சிருக்கு?" என சத்யன் வியப்புடன் கேட்டான்
" அட ஆமா மாமா,, காலையில ரோட்டுக் கடைக்கு வந்தப்ப கூட அவனை கீழ விடலை ,, என்னமோ பிஸ்கட்லாம் கூட வாங்கி குடுத்து வீட்டுக்கு தூக்கிட்டுப் போச்சு" என்று விளக்கமாக கூறிவிட்டு ஏழுமலை கிளம்பினான்....
மான்சியின் சந்தோஷம் வெளிப்படையாக தெரிய சத்யனின் விரல்களோடு தனது விரல்களை பின்னிக்கொண்டாள்..... எல்லாம் சரியான நிம்மதி சத்யனின் முகத்தில்...
மறுநாள் காலையே சண்முகம் டாக்டரிடம் அனுமதி வாங்கி வர மூவரும் ஊருக்கு கிளம்பினர்... இன்னும் கொஞ்சம் தளர்வாய் இருந்த சத்யனை பஸ்ஸில் பாதுக்காப்பாக அமர வைத்து மான்சி அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டு கிளம்பினார்கள்...
பாதி வழியில் தூங்கி சாய்ந்த மான்சியை வசதியாக தனது தோளில் சாய்த்துக் கொண்டான் சத்யன்.... சற்று நேரத்திலேயே கண் விழித்த மான்சி உடம்பு சரியில்லாதவன் மேல் தலை சாத்து தூங்கியிருக்கிறோம் என்று சங்கடத்குடன் வ்ழிக்க... சத்யன் மெல்லிய புன்னகையுடன் பரவாயில்லை படுத்துக்கோ மான்சி" என்றான்....
" ம்ஹூம் " என்றவள் சற்று பொருத்து " நீ வேணா படுத்துக்க சத்தி" என்றாள் மிக மிக ரகசியமாக......
சத்யனின் முகம் பட்டென்று மலர " எங்க மான்சி " என்றான் குரலில் குறும்பு மிளிர.....
அவன் எதை கேட்டானோ? இவள் எதை அர்த்தம் செய்தாளோ? " ஏய் ச்சீ " என்ற வெட்கம் தடவிய வார்த்தை மட்டும் பட்டென்று வந்து விழுந்தது.... ஆனாலும் கை விரலால் தனது மடியைத் தட்டி " இங்கதான் " என்றாள் கிசுகிசுக்கும் குரலில் ....
சத்யனுக்கு இந்த அனுமதி போதாதா ? அன்று,, வரப்பிலிருந்து பார்வையை உயர்த்தாமல் வெட்கத்தோடு ரகசியம் பேசும் அதே குரல் அல்லவா இது?..... தனது ஆறடி உயரத்தை மடக்கிக் கொண்டு அவள் மடியில் தலை சாய்த்தான்...
மான்சி விரலால் அவன் முடி கோதினாள்.... சத்யன் தலையிலிருந்த அவள் கையை இழுத்து உதட்டில் வைத்துக் கொண்டான்.... விடுவிக்க முயன்று தோற்று அவனின் முரட்டு உதடுகளை விரல் நடுங்க வருடிப் பார்த்தாள் மான்சி.....
இரவு முழுவதும் கொசுக்கடியால் அவதிப் பட்ட சண்முகம் காலியாய் கிடந்த பின் சீட்டில் கால் நீட்டி படுத்து நன்றாக உறங்க ஆரம்பித்தான்....
சிறு சிறு காதல் விளையாட்டுடன் அமைதியாக வந்தனர் சத்யனும் மான்சியும்..... சத்யன் சற்று நேரத்தில் உறங்கிவிட .... மான்சி அவன் முகத்தையேப் பார்த்துக் கொண்டு வந்தாள் ...
' எனக்காக எவ்வளவு போராடிட்ட சத்தி?..... எதுக்காக? அப்படியென்ன என் மேல அவ்வளவு ஆசை? ...... அவளுக்குத் தெரியும் ஆசைக்கும் காதலுக்கும் நிறைய வித்தியாம் என்று.... சட்டென்று வார்த்தையை திருத்திக் கொண்டாள்... என்மேல இவ்வளவு காதல் எப்போ வந்தது சத்தி? அவளுக்குத் தெரியும் சத்யனின் காதல் அவசரத்துக்கு வந்த காதல் அல்ல.... ஆண்டுகள் பல ஆனாலும் ஆத்மார்த்தமான எதிர்பார்ப்புடன் காத்திருக்கும் உயிர் காதல் என்று......
இவ்வளவு அன்புக்கு நான் என்ன சத்தி கைமாறு செய்யமுடியும்?.... என்னையும் என் மனசையும் உன் காலடியில் வைப்பதை தவிர? ..... எடுத்துக்கோ சத்தி.... எவ்வளவு வேணுமோ எடுத்துக்கோ சத்தி.....
எனது உயிரின் விசையே நீதான்னு எனக்குத் தெரிஞ்சி போச்சு சத்தி... இனி மறைக்க எதுவுமில்லை சத்தி ..... இனிமேல் நான் உன் காதல் அடிமை ... இல்ல இல்ல உன் காதல் கைதினி வச்சுக்கு... .. ம்ஹூம் அதுவுமில்லை .... நான் உன் காதல் சகரவர்த்தினி... ஆமாம் நான்தான் உன் மகாராணி... நீ .. நீ... நீதான் என் காதல் அடிமை... நான் சொல்லுவது... ஏன் நான் சொல்லாததையும் கூட செய்யப் போகும் காதல் அடிமை நீ ...
உன்னோட காத்திருப்புக்கெல்லாம் மொத்தமா சேர்த்து நான் வரம் தருகிறேன் சத்தி... காதல் வரம் ..... மொத்தமா என்னையே கரைக்கும் வரம்.... கரைத்து நீ குடித்து முடித்து உனக்குள் என்னை தேக்கி வைக்கும் வரம் .... தேக்கிய என்னை காலமெல்லாம் பாதுகாக்கும் வரம் தருகிறேன் சத்தி.... வாங்கிக்கோ.....
மான்சியின் காதல் பிதற்றல் அதிகமாகிக்கொண்டே போக... ஆர்வமிகுதியில் மடியிலிருந்த சத்யனின் முகத்தை தூக்கி தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டாள்..... சத்யனிடம் அசைவை உணர்ந்து மறுபடியும் மடியில் கிடத்தி கன்னத்தை வருடி தூங்க வைத்தாள்......
ஊர் வந்ததும் சத்யனின் தோளை அசைத்து எழுப்ப.... இனிய கனவிலிருந்து விழித்தவன் போல சத்யன் புன்னகையுடனே எழுந்தான்..... சண்முகம் எழுந்து வந்து சத்யனின் கையைப் பற்றி மெல்ல எழுப்பி அழைத்து பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினான்.....
சத்யன் வருவது முன்பே தெரிந்துவிட்டிருந்தபடியால் பூமாத்தாள்.. ஏழுமலை.. அன்பரசி .. அன்பரசியின் அணைப்பில் மெய்யன்..... சத்யன் சித்தப்பா .. இன்னும் அவர்களுடன் ஊர் மக்கள் சிலரும் வந்திருந்து சத்யனை அழத்துக்கொண்டு நேராக செல்லியம்மன் ஆயலத்துக்கு அழைத்துப் போனார்கள்....
கோயிலில் சிறப்பு பூஜைக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருக்க...... சத்யனை ஒரு சேரில் உட்காரச்சொன்னார்கள்.... " இல்ல நான் நல்லாதான் இருக்கேன்,, நிக்கிறேனே?" என்று மான்சியின் கையை ஆதரவாகப் பற்றிக்கொண்டு நின்றான் சத்யன்...
அவர்களுக்கு மறுவாழ்வு கொடுத்த தெய்த்தின் சன்னதியில் அல்லவா நிற்கிறார்கள்? இருவரின் மனதும் ஒன்றையே யோசித்தது... ஒன்றையே நினைத்தது...... பூஜை முடிந்ததும் சத்யனுக்கு திருஷ்டி சுற்றிப் போட்டுவிட்டு ஊருக்குள் அழைத்து வந்தனர்...
எல்லோரும் பூமாத்தாளின் வீட்டுப்பக்கம் திரும்ப .... சத்யன் அப்படியே நின்றான் .... திரும்பி மான்சியைப் பார்க்க... அவள் முகத்தில் ஏக்கம் தவிப்பு கவலை என எல்லாம் கலந்து கலவையாக தெரிய.... " அம்மா நான் மலை வீட்டுலயே இருக்கேன்மா" என்று தன் தாயிடம் சொல்ல....
பூமாத்தா மகனை நெருங்கி யாருக்கும் கேட்காதவாறு " அந்த சிறுக்கி தான் உன்னைய வெளிய படுக்க வைப்பாளே கண்ணு..... வேணாம் நம்ம வீட்டுக்கு வா போகலாம்" என்று மகனின் கையைப் பற்றினாள் .....
சத்யன் எதுவும் பேசவில்லை.... மான்சியின் முகத்தைப் பார்த்தான்.... நீயே எங்கம்மாக்கு பதில் சொல் என்பதுபோல் இருந்தது அந்த பார்வை.....
மான்சிக்கு முனுக்கென்று கோபம் வர .... " என் புருஷனை எங்க படுக்க வைக்கனும்னு எனக்குத் தெரியும்.... யாரும் எனக்கு சொல்லித் தரவேணாம்" என்று மாமியாருக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் ரகசியமாக சொல்லிவிட்டு சத்யனைப் பற்றியிருந்த கையை தட்டிவிட்டு தனது வீட்டுக்கு செல்லும் பாதையில் திரும்பினாள்... சத்யனையும் திருப்பினாள்....
" பத்துடி எம் மவன் செத்துப் பொழச்சி வந்திருக்கான்" என்று பூமாத்தாள் நக்கலாக குரல் கொடுக்க... கூட்டத்திலிருந்த ஒருசிலர் சிரித்தே விட்டனர்....
சண்முகமும் அன்பரசியும் மான்சியின் பின்னால் போக... பூமாத்தாள் சிரிப்பும் மெல்லிய சந்தோஷமுமாக தனது வீட்டுக்குப் போனாள்......
அண்ணனை வீட்டு வாசலில் நிறுத்திவிட்டு உள்ளேப் போய் ஆரத்தி கரைத்து எடுத்து வந்து அண்ணனுக்கு அன்பரசி சுற்ற... சத்யன் மான்சியையும் அருகில் இழுத்துக் கொண்டான்..... மான்சி சங்கடமாக தலை கவிழ்ந்து நிற்க.... மெய்யனை வைத்திருந்த சணமுகம் இருவரையும் கேலி செய்வது போல் சிரித்தான் .......
" அய்யோ சிரிச்சது போதும் " உள்ளார வாங்க என்று கணவனை அதட்டினாள் அன்பரசி.....
உள்ளே வந்ததும் கனமான போர்வைகளை விரித்து படுக்கை தயாரித்த சண்முகம் " அடியேய் மாப்ள ஆஸ்பிட்டல் போய் ஆப்பாகி வந்திருக்க..... அதனால கொஞ்சம் அடக்கி வாசி மாப்ள" என்று கேலியாக பேசுவது போல் எச்சரிக்கை செய்ய....
சத்யனின் காதில் விழுந்ததே இல்லையோ ... அவன் பார்வை மான்சியை விட்டு அகலவில்லை ..... அன்பரசியும் மான்சியும் சேர்ந்து சமையல் செய்ய.... சண்முகத்திடம் பேசிக்கொண்டே சத்யன் உறங்கிப் போனவன்.....மதிய உணவுக்கு தான் எழுந்தான்
அதன்பின் அன்பரசியின் வளைகாப்பு பற்றிய பேச்சிலேயே பொழுது கழிந்தது .... இரவுக்கான உணவை பூமாத்தா தயார் செய்து வைத்திருப்பதாக தகவல் வந்ததும் சண்முகமும் அன்பரசியும் கிளம்பினார்கள்.....
இரவு சாப்பாடு முடிந்ததும் சத்யன் சாப்பிட வேண்டிய மாத்திரை மருந்துகளை கொடுத்தாள் மான்சி...... சாப்பிட்டுவிட்டு மெய்யனைத் தூக்கிக்கொண்டு தோட்டத்தில் சிறிது நேரம் நடந்துவிட்டு வந்தான் சத்யன்...
மான்சி வீட்டின் ஒருபக்கமாக சுவர் ஓரமாக சத்யனுக்குப் படுக்கை விரித்து வைக்க.... மெய்யனை மார்பில் போட்டபடி படுத்துக் கொண்டான் சத்யன்.....
ஏதோ இணக்கமில்லாத ஒரு சூழல் நிலவியது..... எரிந்துகொண்டிருந்த லாந்தரின் வெளிச்சத்தைக் குறைத்துவிட்டு கதவை சாத்திய மான்சி " தூங்கு சத்தி" என்றபடி மகனை மட்டும் தூக்கிக்கொண்டு சற்றுத் தள்ளியிருந்த தனது படுக்கைக்குப் போய் படுத்துக்கொண்டாள்.....
மருந்துகளால் கூட சத்யனை உறங்க வைக்க முடியவில்லை.... மகனை அணைத்தபடி உறங்கிப்போன மான்சியையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்......
நடுச்சாமத்தில் மெய்யனின் அசைவில் கண்விழித்த மான்சி ஏதோ உந்துதலில் திரும்பிப் பார்க்க .... சத்யன் விழித்து கிடந்தான்.... அவன் பார்வையின் அர்த்தம் புரியாமலில்லை.... அந்த இரவுக்கான தேடல் அது... ஆனால் அவனது உடல்நிலை?....
ஒன்றும் தெரியாத அப்பாவி எனக்கு ....
காதலைக் கொடுத்து ஏமாற்றி விட்டாய் நீ....
இப்போது வாழ நினைத்தாலும் உன்னுடன் தான்...
சாக நினைத்தாலும் உன் மடியில் தான் ....
எனக்காக வாழ எதுவுமில்லை என்பது போல்.....
காதலைக் கொடுத்து என்னை இப்படி ஏமாற்றிவிட்டாயே??
என்ன சத்தி தூக்கம் வரலையா?" என்ற மான்சியின் குரலே சத்யனுக்குப் போதை ஏற்றியது....
எந்த பதிலும் வரவில்லை சத்யனிடத்திலிருந்து....
சற்றுப் பொருத்து " வேணாம் சத்தி ,, தூங்கு... உடம்பு நல்லாகட்டும்" என்றாள் மென் குரலில்.....
சத்யனிடம் இப்போதும் பதிலில்லை.... வேண்டும் என்று அழைக்கவும் இல்லை... வேண்டாம் என்று உறங்கவும் இல்லை.... பார்த்துக்கொண்டே கிடந்தான்....
மான்சி எழுந்து வந்து சத்யனின் அருகில் அமர்ந்து " என்ன சத்தி இது ? தூங்கு" என்று மெல்ல அதட்ட....
சற்று நகர்ந்து அவளருகே வந்த சத்யன் " இல்ல மான்சி,, நான் நல்லாதான் இருக்கேன்.... என்னால முடியும்... பல வருஷ ஏக்கம் மான்சி இது... உன் பார்வையில் சம்மதத்தைப் பார்த்த பிறகு என்னால தள்ளியிருக்க முடியலை மான்சி " என மெல்லிய குரலில் சொன்னான்....
மான்சிக்கு என்ன சொல்வது என்றே புரியவில்லை..... இவ்வளவு ஏக்கமான குரலில் சத்யன் கேட்டும் அவளால் மறுக்க முடியவில்லை.... ஆனால் அவள் யோசிக்கும் முன் சத்யனின் வலதுகை மான்சியின் இடுப்பில் படர்ந்து வளைத்து இழுத்து தன்மீது சரித்தது....
மான்சி சுதாரிக்கும் முன் சத்யனின் மீது கிடந்தாள்.... அவனின் ஆண்மை வாசனை மான்சியின் கொஞ்ச நஞ்ச சங்கடத்தையும் போக்கிவிட " சத்தி " என்ற அழைப்புடன் அவன் மீது முழுவதுமாக படர்ந்தாள்....
தன் வலு கொண்ட மட்டும் அவளை இறுக்கினான்.... முகத்தோடு முகத்தை வைத்து தேய்த்து தேய்த்து அவளை இலகுவாக்கினான் ..... சத்யனின் முதல் உறவின் ஆரம்பம் இது... அதுவும் பலகாலம் காத்திருந்து ஏங்கி தவித்து கண்ணீருடன்தன் காதலியுடன் கூடப்போகும் முதல் உறவு....
மான்சியைப் புரட்டி கீழே கிடத்தி இவன் மேலே படர்ந்தான்..... லாந்தர் விளக்கின் ஒளியும் சாரளத்தின் வழியாக வந்து விழுந்த பூர்ணிமையின் ஒளியும் மான்சியை தங்கப்பாளம் போல் தகதகவென ஜொலிக்க வைக்க... சத்யன் எச்சில் கூட்டி விழுங்கினான்....
கைகளை எடுத்துச் சென்று கன்னத்தில் வைத்தான் .... வழுக்கும் போல் மளமளவென்று இருந்தது... கை முழுவதையும் விரித்து கன்னத்து சரிவில் இறக்கி கழுத்தை வருடினான்.... கழுத்துக்கு கீழே முந்தைனையை ஒதுக்கி உள்ளே இருக்கும் புதையலை கான ஆவல்தான்....
மான்சியின் முகத்தைப் பார்த்தான்.... கண்மூடி கீழுதட்டை கடித்துக் கொண்டு படுத்திருந்தாள்.... சத்யன் துனிச்சலுடன் முந்தானையை ஒதுக்கினான்.... பழுப்பு நிறத்தில் பிசுங்கும் சதைக் கோளம்.... வருடி வருடிப் பார்த்தது சத்யனின் விரல்கள்..... ரவிக்கையின் முதல் ஊக்கை தடவியே விடுவித்தான்.... பட்டு போன்ற சதை சருமம் இன்னும் மேல் நோக்கி வழிந்தது.... சத்யனின் கை பரபரத்தது முந்தானையை முற்றிலும் நீக்கிவிட்டு அவசரமாக கொக்கிகளை அவிழ்த்தான்...
என்றும் சரியாத குன்றுகள்.... அந்த குன்றுகளுக்கு கிரீடமாய் கருநிற காம்புகள்... ஒவ்வொன்றும் அரை அங்குலம் நீண்டு விறைப்புடன் நின்றன.... சத்யனின் இருகை விரல்களும் இரு காம்புகளையும் பற்றி மென்மையாக வருடியது.... மான்சியிடம் ஒரு பலத்த அசைவு.... சத்யன் அந்த காம்புகளை விரலிடுக்கில் பற்றி இழுத்தான்.... " ம்ம்ம்........ " என்ற முனங்கல் மான்சியிடம்.... கீழுதட்டை இன்னும் அழுத்தமாக கடித்துக் கொண்டாள்....
சத்யன் அவள் முகம் காட்டும் உணர்ச்சிகளின் சம்மதத்துடன் அவள் மீது கவிழ்ந்து வலது மார்பை இரு கையாலும் பற்றிக்கொண்டு பிதுக்கி காம்பை மட்டும் கவ்வியிழுக்க.... மான்சியின் கைகள் அவன் தலைமுடிக்குள் புகுந்து சுருட்டியது....
பலகாலம் பசித்துக் கிடந்தவனாயிற்றே சத்யன்.... சத்தம் வருமளவுக்கு சப்பி உறிஞ்ச ஆரம்பித்தான்.... மான்சியின் உடல் அவளையுமறியாமல் உயர்ந்து ஒத்துழைத்தது.... மாறி மாறி கவ்விக் கடித்தான்.... முகத்தை மத்தியில் புதைத்து அழுத்திக் கொண்டான்...... மான்சியின் வாசனை..... அவளுக்கான தனி வாசனை..... சத்யனை வீரியமாக்கியது அந்த வாசனை......
முதுகுக்கு கீழே கைவிட்டு அவளை தூக்கி தன்னோடு சேர்த்து அணைத்தான்.... இரு கைகளிலும் அவள் முகத்தை ஏந்தி முத்த மழை பொழிந்தான்.... முத்தத்தில் மூழ்கிப்போனவளின் கன்னங்களை கடித்து சுயத்துக்கு கொண்டு வந்தான்.... இறுதியாக அவளின் தேன் சிந்தும் அதரங்களை நெருங்கினான்....
மான்சியும் கண்களை திறந்து வைத்தாள்... காதலன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்பதை கானத்தான்.... சத்யன் குவிந்திருந்த கீழுதட்டை கவ்வினான்.... சற்று பருத்த உதடுதான்... வழுக்கி வெளியே வராமல் சத்யனின் வாய்க்குள்ளேயே தஞ்சமென இருக்க.... அந்த இதழை சப்பி சப்பி ருசி பார்த்தான்......
அதை அங்கேயே விட்டுவிட்டு மேலுதட்டுக்கு வந்தவன் அதை கவ்வாமல் கடித்து இழுக்க... மான்சி " ஸ்ஸ்ஸ்ஸக்க்க்க்..... " என்று நீளமாய் முனங்கினாள்... கவ்விய உதட்டையும் கடித்து இழுத்த உதட்டையும் சேர்த்துப் பிடித்து குவித்து உறிஞ்ச ஆரம்பித்தான்.... மான்சியின் கைகள் அவன் கழுத்தில் மாட்டிப் பின்னிக்கொண்டன......
சூடான மூச்சு இருவரின் இதழ்கடையிலும் சிரமமாக வழிந்தது .... அமர்ந்த நிலையிலிருந்து முத்தமிட்டபடியே மெல்ல சரிய ஆரம்பித்தனர் இருவரும்..... மான்சி கீழே சத்யன் மேலே .... இருவரின் அங்கங்களும் அங்குல இடைவெளியின்றி ஒட்டிக் கொண்டது....
சத்யன் போட்டிருந்த சட்டை மான்சியின் உடலை உணர தடையாக இருக்க சபக் என்ற சத்தத்துடன் உதடுகளை பிடுங்கிக் கொண்டு அவள் வயிற்றின் மீதி அழுத்தமின்றி அமர்ந்து தனது சட்டையை கழட்டி எறிந்தான்..... மீண்டும் குனிந்து இரு கைகளாலும் அவளின் கலசங்களைப் பிடித்துக் கொண்டு உருட்டிப் பிசைந்தான்.... மான்சி கூச்சத்துடன் நெளிந்து கையை விலக்க முயன்றாள்.... சத்யனின் பிடியோ வலுவாக இருந்தது.....
கவிழ்ந்த மீண்டும் காம்புகளை சுவைத்தவன் உணர்ச்சியின் உந்துதலில் விறைத்து நின்ற தனது ஆண்மையை மான்சியின் பெண்மை பிரதேசத்தில் வைத்து அழுத்தினான்.... எஃகு கம்பியாய் விறைத்திருந்த உறுப்பு மான்சியின் ஆடையை துளையிடுவது போல் முட்டி மோதியது....
சத்யன் எழுந்தான்..... மான்சியின் புடவை கொசுவத்தை கொத்தாக அள்ளியெடுக்க " ம்ஹூம் வேணாம்" என்று முனங்கியபடி மான்சி அவன் கையைப் பிடித்தாள்..... சத்யன் பார்வையாலேயே அதட்டி அவள் கையை விலக்கிவிட்டு ஆடைகளை அவிழ்த்தான்....
ஆடையில்ல நிலவு போல் அப்படியே கிடந்தவள் ... சத்யனின் பார்வைக்கு தப்ப நினைத்து எங்கே மூடி மறைப்பது என்று புரியாமல் .... இறுதியாக கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள்....
சத்யன் தனது கைலியை தளர்த்தி இறக்கிவிட்டு உள்ளேயிருந்த டிரவுசரின் பட்டனையும் கழட்டி கால்வழியே நழுவவிட்டான்..... மான்சியின் தொடையருகே அமர்ந்து அந்த அழகுப் பெண்மையை உற்றுப் பார்த்தான்....
ரோமக்காட்டின் பாதுகாப்பில் புதைந்து கிடந்தது அவளது பெண்மை... ரோமங்களை விலக்கிப் பார்த்தான்.... ரத்தச்சிவப்பில் உதடுகளைக் கொண்ட பெண்மையை கண்டு வியந்து வாய் பிளந்தான்....
மான்சி கால்களை இடுக்கியபடி புரண்டு படுக்க முயன்றாள்...... இடுப்பை கெட்டியாகப் பற்றிக்கொண்டு அசையவிடாமல் செய்தவன் ..... அப்படியே அவள் மீது ஏறிப் படர்ந்தான்....
ஆண் ஆயுதமும் பெண் கேடயமும் மோதிக்கொண்டன.... கேடயத்தை பிளந்து உள்ளே நுழைய முயன்றது அவனது ஆணாயுதம்...... மான்சியின் கைகள் சத்யனின் முதுகைக் கட்டிக்கொண்டு தன்னுடன் அழுத்தியது.....
சத்யன் இடுப்பை மட்டும் உயர்த்தி ... உறுப்பைப் பிடித்து அவளுரைக்குள் சொருக முயன்றான்.... வெகுநாட்களாக கழுவிப் புழங்காத பாத்திரம் ... அங்குலம் கூட அவனை அனுமதிக்கவில்லை..... கை விரலால் தட்டித் தடவி துளைத்து இழுத்து சொருகி இடைவெளியை ஏற்ப்படுத்தி உள்ளே நுழைந்தான்... சிக்கி சிரமமாக தான் போனது.... இப்போது மான்சி அவனுக்கு உதவியாக வந்தாள்.... கால்களை அகல விரித்து மடித்து நிறுத்த... அந்த கால்களின் இடைவெளியில் இயங்க ஆரம்பித்தான் சத்யன்....
மான்சி ஒரு குழந்தைக்கு தாயானாலும் உடலும் உணர்வும் ஒரே கோட்டில் சங்கமித்து காதலுடன் கூடும் முதல் கூடல் இது .... சத்யனும் தடுமாறித்தான் போனான்.... சில நிமிடங்கள் கழித்தே சீரான இயக்கம் பிடிபட்டது....
பூமாத்தாவின் அருகில் வந்ததும் என்ன சொல்வது என்று புரியாமல்தலையிலடித்துக் கொண்டு அப்படியே மடிந்து அமர்ந்து மான்சி கதற.... பூமாத்தாவையும் பதற்றம் பற்றிக்கொண்டது ...... " என்னடி ஆச்சு ? சொல்லிட்டு அழேன்" என்று மருமகளின் தோள் பற்றி உலுக்கினாள்...
" அய்யோ அத்தே,, மருந்தடிச்சிட்டு குளிச்சிட்டு நல்லாத்தான் வந்தாக... அப்புறமா உடம்பு பூராவும் வியர்க்கூறு மாதிரி வந்துச்சு... கொஞ்ச நேரத்துல முகம் உதடுலாம் வீங்கி .. மயங்கி விழுந்துட்டாக" என்று கண்ணீரும் கதறலுமாய் மான்சி சொல்ல....
" அய்யோ நான் பெத்த மவனே .... என்ன ஆச்சு எம் புள்ளைக்கு?" என்றபடி பூமாத்தாவும் கத்திக்கொண்டு வரப்பில் ஓடினாள்...
இந்த இரண்டு பெண்களின் கதறல் எட்டுதிக்கும் கேட்க... அக்கம் பக்கம் வேலை செய்து கொண்டிருந்தவர்கள் வேகமாக ஓடிவந்தார்கள்...
எல்லோரும் வந்து பார்க்கும் போது சத்யன் தடித்துப் போன முகத்துடன் அடையாளம் தெரியாது சுயநினைவின்றி கிடந்தான்....
ஓடிவந்த சத்யனின் சித்தப்பா மான்சியிடம் விபரம் கேட்டு விட்டு " அடிச்ச மருந்து அலர்ஜியா போச்சு போலருக்கு " என்றவர் " டேய் கட்டிலை கொண்டு வந்து போட்டு சீக்கிரமா தூக்குங்கடா" என்றபடி தனது செல்லை எடுத்து பக்கத்திலிருந்தவரிடம் கொடுத்து " 108' க்கு போன் பண்ணி மெயிண் ரோட்ட்டுக்கு வரச்சொல்லு" என்றார்....
நிமிடத்தில் கயிற்றுக் கட்டில் கொண்டு வரப்பட்டது... சத்யனைத் தூக்கி கட்டிலில் கிடத்தி நான்கு பேராக தூக்கிக் கொண்டு வரப்பில் ஏறி ஓடினர்....
சத்யனின் சித்தப்ப அந்த மருந்து பாட்டிலை தேடி எடுத்துக்கொண்டு அவர்களுடன் போனார்...
மான்சி குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு கண்ணீருடன் அவர்கள் பின்னால் செல்ல .... பூமாத்தா அழுதுகொண்டே மகனுக்குப் பின்னால் ஓடினாள்....
மெயின் ரோடு வந்ததும் கட்டிலை கீழே வைத்துவிட்டு ஆம்புலன்ஸின் வருகைக்காக காத்திருந்தனர்... புயலாய் அவர்களின் பினால் வந்த மான்சி குழந்தையை கீழே விட்டுவிட்டு கட்டிலில் கிடந்த சத்யனை தூக்கி தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டு ஓவென்று கத்தியழ... தூக்கி வந்த ஆண்கள் கூட அழுது விட்டனர்....
அய்யோ நான் தரித்திரம் பிடிச்சவ.. வெளங்காத மூழினு தான உன்னையே தள்ளியே வச்சேன்... இப்போ என் தோஷமா?... என் பாவமா? எது வந்து என் சாமியை கேட்குதுனு தெரியலையே? ... நான் வேணாம்னு சொல்ல சொல்ல இந்த தரித்திரம் பிடிச்சவ கழுத்துல தாலி கட்டினயே சாமி... இப்பப் பாத்தியா என் தரித்திரம் உன்னையும் வாழ விடலை... இந்த முண்டச்சி சகவாசம் வேணாம்னு சொன்னேனே சத்தி .. நீ கேட்டியா? " என்று நெஞ்சில் அறைந்துகொண்டு மான்சி கதறியதை கேட்டு பூமாத்தாவுக்கு தன் துயரம் மறந்து போனது ...
கண்களைத் துடைத்தபடி வேகமாக மருமகளை நெருங்கியவள் " இங்க பாருடி? இப்ப அவனுக்கு என்னாச்சுன்னு நீ இப்புடி ஒப்பாரி வைக்குற?.... அவனுக்கு எதுவும் ஆகாது... அந்த செல்லிம்மா முன்னாடி உன் கழுத்துல தாலி கட்டிருக்கான்டி... அதை அந்த எமனே வந்தாலும் அறுக்க முடியாது..." என்று சொல்லும் போதே ஆம்புலன்ஸ் வாகனம் வந்து நின்றது...
சத்யனின் சுவாசம் சரி பார்க்கப் பட்டு " ஆபத்தில்லை ..... ம்ம் தூக்குங்க" என்று உதவியாளர் சொன்னதும் சத்யனை வேனில் ஏற்றினார்கள்....
சத்யனின் சித்தப்பா முதலில் ஏறிக்கொள்ள .. ஊர்க்காரர்கள் மான்சியை உடன் போகச்சொல்ல ....
மான்சி அலறி நடுங்கினாள் " அய்யோ நான் வேணாம்... அதிர்ஸ்டமில்லாத பீடை நான்... நான் வரலை" என்று கத்தினாள்.....
பூமாத்தா மருமகளை நெருங்கி தோள்களைப் பற்றி ஒரு உலுக்கு உலுக்கி " ஏய் தாலியறுத்தவ எல்லாம் தரித்திரம் பிடிச்சவ இல்லடி... இதோ நான் அறுத்துப் போட்டு பல வருஷம் ஆகுது... என் புள்ளைகளுக்கு நல்லது கெட்டது பார்க்கலையா? சும்மா பொலம்பி அழுவாம மொதல்ல குழந்தையை தூக்கிகிட்டு வண்டில ஏறு" என்றவள் கீழி கிடந்து அழுது கொண்டிருந்த மெய்யனை தூக்கிக்கொண்டு மான்சியை ஒரு கையால் தள்ளியபடி வேனுக்குள் ஏறினாள் அந்த தைரியமிக்கத் தாய்.......
" நான் பொய்... " எனது சக்தி பொய்....
" என்னைச் சுற்றி எரியும் நெருப்பு பொய்....
" அந்த நெருப்பை அணைக்கும் நீரும் பொய்...
" அந்த நீர் உருவாகும் கடலும் பொய்....
" நான் சுவாசிக்கும் காற்றும் பொய்....
" எதுவும் பொய்...
" எல்லாம் பொய்...
" சர்வமும் பொய்...
" சகலமும் பொய்....
" மெய் ,, எது மெய்? ..
" நீ மட்டும் மெய்...
" உன்மீது நான் கொண்ட ....
" காதல் மட்டுமே மெய்!!!!
மான்சிக்கு சத்யனைத் தவிர வேறு எதுவுமே கண்களுக்குத் தெரியவில்லை.....கட்டிலை விட்டு இப்படி அப்படி அகலாமல் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தாள்.... இருவரின் விரல்களைத் தவிர வேறு எதுவும் தொட்டுக்கொள்ளவில்லை ..... பேச ஆயிரம் விஷயங்கள் இருந்தும் மௌனமே மொழியாக இருவரும் மவுனித்திருந்தனர்...... .....
ச்ண்முகம் சென்று இரவு உணவு வாங்கி வந்தான் ..... மான்சி சத்யனுக்கு ஊட்டிவிட்டாள்.... " ஏய் கை நல்லாத்தானே இருக்கு?" என்று ரகசியமாக கிசுகிசுத்தவனை கண்களால் அடக்கினாள்....
சண்முகம் புன்சிரிப்புடன் இருவரையும் ரசித்தான் .... விரைவிலேயே மான்சி சத்யனை புரிந்துகொள்வாள் என்று அவனுக்குத் தெரியும்...... எவ்வளவு நாட்களுக்குத் தான் காதலை கண்களிலேயே தேக்கி வைக்க முடியும்.... தன்னையும் மீறி ஒருநாள் அது வழிந்து தான் தீரும்
சத்யனுக்கு மருந்து மாத்திரைகள் கொடுத்து அவன் உறங்கியதும் சண்முகம் வராண்டாவில் சென்று படுத்துக் கொள்ள.... மான்சி கட்டிலுக்கு அருகே கீழேப் படுத்துக்கொண்டாள் ....
மறுநாள் காலை சத்யன் ரொம்பவே தெளிவாக இருந்தான் முகத்திலிருந்த மாசுமருக்கள் எல்லாம் போய் பளிச்சென்று இருந்தது.... அவனைத் தேற்றியது மருத்துவமா? மான்சியின் புன்னகையா என்று சத்யனுக்கு மட்டும்தான் தெரியும்....
மான்சியின் முகம் நிரந்தரமாக ஒரு வெட்கப் புன்னகையை ஒட்டிக் கொண்டது.... சத்யனைத் தொட்டுத் தொட்டு சேவகம் செய்தாள்.... சண்முகத்துக்கு சாப்பாடு காபி வாங்கி வருவதைத் தவிர வேறு என்த வேலையும் இல்லாமல் போனது....
அன்று மதியம் ஏழுமலை சத்யனை கான வந்தான் .... பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டு கிளம்பும் போது மான்சி அவனை அழைத்து " ஏழுமலை,, மெய்யன் காமாட்சி ஆயா வீட்டுல இருப்பான்... அடிக்கடி குழந்தையைப் போய் பார்த்துட்டு வா ஏழுமலை" என்று கவலையாக கூற...
ஏழுமலை மான்சியைப் பார்த்து புன்னகையுடன் " யாரு உன் புள்ளையா? அவன் எங்க காமாட்சி கிழவி வீட்டுல இருக்கான்? உன் மாமியார் தான் இடுப்பை விட்டு இறக்காம இடுக்கிகிட்டு சுத்துது.... நான் கூப்பிட்டா கூட வரமாட்டேங்குது பயபுள்ள" என்று சலித்துக்கொள்ள.....
மான்சியும் சத்யனும் திகைப்புடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர் " என் அம்மாவா வச்சிருக்கு?" என சத்யன் வியப்புடன் கேட்டான்
" அட ஆமா மாமா,, காலையில ரோட்டுக் கடைக்கு வந்தப்ப கூட அவனை கீழ விடலை ,, என்னமோ பிஸ்கட்லாம் கூட வாங்கி குடுத்து வீட்டுக்கு தூக்கிட்டுப் போச்சு" என்று விளக்கமாக கூறிவிட்டு ஏழுமலை கிளம்பினான்....
மான்சியின் சந்தோஷம் வெளிப்படையாக தெரிய சத்யனின் விரல்களோடு தனது விரல்களை பின்னிக்கொண்டாள்..... எல்லாம் சரியான நிம்மதி சத்யனின் முகத்தில்...
மறுநாள் காலையே சண்முகம் டாக்டரிடம் அனுமதி வாங்கி வர மூவரும் ஊருக்கு கிளம்பினர்... இன்னும் கொஞ்சம் தளர்வாய் இருந்த சத்யனை பஸ்ஸில் பாதுக்காப்பாக அமர வைத்து மான்சி அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டு கிளம்பினார்கள்...
பாதி வழியில் தூங்கி சாய்ந்த மான்சியை வசதியாக தனது தோளில் சாய்த்துக் கொண்டான் சத்யன்.... சற்று நேரத்திலேயே கண் விழித்த மான்சி உடம்பு சரியில்லாதவன் மேல் தலை சாத்து தூங்கியிருக்கிறோம் என்று சங்கடத்குடன் வ்ழிக்க... சத்யன் மெல்லிய புன்னகையுடன் பரவாயில்லை படுத்துக்கோ மான்சி" என்றான்....
" ம்ஹூம் " என்றவள் சற்று பொருத்து " நீ வேணா படுத்துக்க சத்தி" என்றாள் மிக மிக ரகசியமாக......
சத்யனின் முகம் பட்டென்று மலர " எங்க மான்சி " என்றான் குரலில் குறும்பு மிளிர.....
அவன் எதை கேட்டானோ? இவள் எதை அர்த்தம் செய்தாளோ? " ஏய் ச்சீ " என்ற வெட்கம் தடவிய வார்த்தை மட்டும் பட்டென்று வந்து விழுந்தது.... ஆனாலும் கை விரலால் தனது மடியைத் தட்டி " இங்கதான் " என்றாள் கிசுகிசுக்கும் குரலில் ....
சத்யனுக்கு இந்த அனுமதி போதாதா ? அன்று,, வரப்பிலிருந்து பார்வையை உயர்த்தாமல் வெட்கத்தோடு ரகசியம் பேசும் அதே குரல் அல்லவா இது?..... தனது ஆறடி உயரத்தை மடக்கிக் கொண்டு அவள் மடியில் தலை சாய்த்தான்...
மான்சி விரலால் அவன் முடி கோதினாள்.... சத்யன் தலையிலிருந்த அவள் கையை இழுத்து உதட்டில் வைத்துக் கொண்டான்.... விடுவிக்க முயன்று தோற்று அவனின் முரட்டு உதடுகளை விரல் நடுங்க வருடிப் பார்த்தாள் மான்சி.....
இரவு முழுவதும் கொசுக்கடியால் அவதிப் பட்ட சண்முகம் காலியாய் கிடந்த பின் சீட்டில் கால் நீட்டி படுத்து நன்றாக உறங்க ஆரம்பித்தான்....
சிறு சிறு காதல் விளையாட்டுடன் அமைதியாக வந்தனர் சத்யனும் மான்சியும்..... சத்யன் சற்று நேரத்தில் உறங்கிவிட .... மான்சி அவன் முகத்தையேப் பார்த்துக் கொண்டு வந்தாள் ...
' எனக்காக எவ்வளவு போராடிட்ட சத்தி?..... எதுக்காக? அப்படியென்ன என் மேல அவ்வளவு ஆசை? ...... அவளுக்குத் தெரியும் ஆசைக்கும் காதலுக்கும் நிறைய வித்தியாம் என்று.... சட்டென்று வார்த்தையை திருத்திக் கொண்டாள்... என்மேல இவ்வளவு காதல் எப்போ வந்தது சத்தி? அவளுக்குத் தெரியும் சத்யனின் காதல் அவசரத்துக்கு வந்த காதல் அல்ல.... ஆண்டுகள் பல ஆனாலும் ஆத்மார்த்தமான எதிர்பார்ப்புடன் காத்திருக்கும் உயிர் காதல் என்று......
இவ்வளவு அன்புக்கு நான் என்ன சத்தி கைமாறு செய்யமுடியும்?.... என்னையும் என் மனசையும் உன் காலடியில் வைப்பதை தவிர? ..... எடுத்துக்கோ சத்தி.... எவ்வளவு வேணுமோ எடுத்துக்கோ சத்தி.....
எனது உயிரின் விசையே நீதான்னு எனக்குத் தெரிஞ்சி போச்சு சத்தி... இனி மறைக்க எதுவுமில்லை சத்தி ..... இனிமேல் நான் உன் காதல் அடிமை ... இல்ல இல்ல உன் காதல் கைதினி வச்சுக்கு... .. ம்ஹூம் அதுவுமில்லை .... நான் உன் காதல் சகரவர்த்தினி... ஆமாம் நான்தான் உன் மகாராணி... நீ .. நீ... நீதான் என் காதல் அடிமை... நான் சொல்லுவது... ஏன் நான் சொல்லாததையும் கூட செய்யப் போகும் காதல் அடிமை நீ ...
உன்னோட காத்திருப்புக்கெல்லாம் மொத்தமா சேர்த்து நான் வரம் தருகிறேன் சத்தி... காதல் வரம் ..... மொத்தமா என்னையே கரைக்கும் வரம்.... கரைத்து நீ குடித்து முடித்து உனக்குள் என்னை தேக்கி வைக்கும் வரம் .... தேக்கிய என்னை காலமெல்லாம் பாதுகாக்கும் வரம் தருகிறேன் சத்தி.... வாங்கிக்கோ.....
மான்சியின் காதல் பிதற்றல் அதிகமாகிக்கொண்டே போக... ஆர்வமிகுதியில் மடியிலிருந்த சத்யனின் முகத்தை தூக்கி தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டாள்..... சத்யனிடம் அசைவை உணர்ந்து மறுபடியும் மடியில் கிடத்தி கன்னத்தை வருடி தூங்க வைத்தாள்......
ஊர் வந்ததும் சத்யனின் தோளை அசைத்து எழுப்ப.... இனிய கனவிலிருந்து விழித்தவன் போல சத்யன் புன்னகையுடனே எழுந்தான்..... சண்முகம் எழுந்து வந்து சத்யனின் கையைப் பற்றி மெல்ல எழுப்பி அழைத்து பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினான்.....
சத்யன் வருவது முன்பே தெரிந்துவிட்டிருந்தபடியால் பூமாத்தாள்.. ஏழுமலை.. அன்பரசி .. அன்பரசியின் அணைப்பில் மெய்யன்..... சத்யன் சித்தப்பா .. இன்னும் அவர்களுடன் ஊர் மக்கள் சிலரும் வந்திருந்து சத்யனை அழத்துக்கொண்டு நேராக செல்லியம்மன் ஆயலத்துக்கு அழைத்துப் போனார்கள்....
கோயிலில் சிறப்பு பூஜைக்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருக்க...... சத்யனை ஒரு சேரில் உட்காரச்சொன்னார்கள்.... " இல்ல நான் நல்லாதான் இருக்கேன்,, நிக்கிறேனே?" என்று மான்சியின் கையை ஆதரவாகப் பற்றிக்கொண்டு நின்றான் சத்யன்...
அவர்களுக்கு மறுவாழ்வு கொடுத்த தெய்த்தின் சன்னதியில் அல்லவா நிற்கிறார்கள்? இருவரின் மனதும் ஒன்றையே யோசித்தது... ஒன்றையே நினைத்தது...... பூஜை முடிந்ததும் சத்யனுக்கு திருஷ்டி சுற்றிப் போட்டுவிட்டு ஊருக்குள் அழைத்து வந்தனர்...
எல்லோரும் பூமாத்தாளின் வீட்டுப்பக்கம் திரும்ப .... சத்யன் அப்படியே நின்றான் .... திரும்பி மான்சியைப் பார்க்க... அவள் முகத்தில் ஏக்கம் தவிப்பு கவலை என எல்லாம் கலந்து கலவையாக தெரிய.... " அம்மா நான் மலை வீட்டுலயே இருக்கேன்மா" என்று தன் தாயிடம் சொல்ல....
பூமாத்தா மகனை நெருங்கி யாருக்கும் கேட்காதவாறு " அந்த சிறுக்கி தான் உன்னைய வெளிய படுக்க வைப்பாளே கண்ணு..... வேணாம் நம்ம வீட்டுக்கு வா போகலாம்" என்று மகனின் கையைப் பற்றினாள் .....
சத்யன் எதுவும் பேசவில்லை.... மான்சியின் முகத்தைப் பார்த்தான்.... நீயே எங்கம்மாக்கு பதில் சொல் என்பதுபோல் இருந்தது அந்த பார்வை.....
மான்சிக்கு முனுக்கென்று கோபம் வர .... " என் புருஷனை எங்க படுக்க வைக்கனும்னு எனக்குத் தெரியும்.... யாரும் எனக்கு சொல்லித் தரவேணாம்" என்று மாமியாருக்கு மட்டும் கேட்கும் குரலில் ரகசியமாக சொல்லிவிட்டு சத்யனைப் பற்றியிருந்த கையை தட்டிவிட்டு தனது வீட்டுக்கு செல்லும் பாதையில் திரும்பினாள்... சத்யனையும் திருப்பினாள்....
" பத்துடி எம் மவன் செத்துப் பொழச்சி வந்திருக்கான்" என்று பூமாத்தாள் நக்கலாக குரல் கொடுக்க... கூட்டத்திலிருந்த ஒருசிலர் சிரித்தே விட்டனர்....
சண்முகமும் அன்பரசியும் மான்சியின் பின்னால் போக... பூமாத்தாள் சிரிப்பும் மெல்லிய சந்தோஷமுமாக தனது வீட்டுக்குப் போனாள்......
அண்ணனை வீட்டு வாசலில் நிறுத்திவிட்டு உள்ளேப் போய் ஆரத்தி கரைத்து எடுத்து வந்து அண்ணனுக்கு அன்பரசி சுற்ற... சத்யன் மான்சியையும் அருகில் இழுத்துக் கொண்டான்..... மான்சி சங்கடமாக தலை கவிழ்ந்து நிற்க.... மெய்யனை வைத்திருந்த சணமுகம் இருவரையும் கேலி செய்வது போல் சிரித்தான் .......
" அய்யோ சிரிச்சது போதும் " உள்ளார வாங்க என்று கணவனை அதட்டினாள் அன்பரசி.....
உள்ளே வந்ததும் கனமான போர்வைகளை விரித்து படுக்கை தயாரித்த சண்முகம் " அடியேய் மாப்ள ஆஸ்பிட்டல் போய் ஆப்பாகி வந்திருக்க..... அதனால கொஞ்சம் அடக்கி வாசி மாப்ள" என்று கேலியாக பேசுவது போல் எச்சரிக்கை செய்ய....
சத்யனின் காதில் விழுந்ததே இல்லையோ ... அவன் பார்வை மான்சியை விட்டு அகலவில்லை ..... அன்பரசியும் மான்சியும் சேர்ந்து சமையல் செய்ய.... சண்முகத்திடம் பேசிக்கொண்டே சத்யன் உறங்கிப் போனவன்.....மதிய உணவுக்கு தான் எழுந்தான்
அதன்பின் அன்பரசியின் வளைகாப்பு பற்றிய பேச்சிலேயே பொழுது கழிந்தது .... இரவுக்கான உணவை பூமாத்தா தயார் செய்து வைத்திருப்பதாக தகவல் வந்ததும் சண்முகமும் அன்பரசியும் கிளம்பினார்கள்.....
இரவு சாப்பாடு முடிந்ததும் சத்யன் சாப்பிட வேண்டிய மாத்திரை மருந்துகளை கொடுத்தாள் மான்சி...... சாப்பிட்டுவிட்டு மெய்யனைத் தூக்கிக்கொண்டு தோட்டத்தில் சிறிது நேரம் நடந்துவிட்டு வந்தான் சத்யன்...
மான்சி வீட்டின் ஒருபக்கமாக சுவர் ஓரமாக சத்யனுக்குப் படுக்கை விரித்து வைக்க.... மெய்யனை மார்பில் போட்டபடி படுத்துக் கொண்டான் சத்யன்.....
ஏதோ இணக்கமில்லாத ஒரு சூழல் நிலவியது..... எரிந்துகொண்டிருந்த லாந்தரின் வெளிச்சத்தைக் குறைத்துவிட்டு கதவை சாத்திய மான்சி " தூங்கு சத்தி" என்றபடி மகனை மட்டும் தூக்கிக்கொண்டு சற்றுத் தள்ளியிருந்த தனது படுக்கைக்குப் போய் படுத்துக்கொண்டாள்.....
மருந்துகளால் கூட சத்யனை உறங்க வைக்க முடியவில்லை.... மகனை அணைத்தபடி உறங்கிப்போன மான்சியையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்......
நடுச்சாமத்தில் மெய்யனின் அசைவில் கண்விழித்த மான்சி ஏதோ உந்துதலில் திரும்பிப் பார்க்க .... சத்யன் விழித்து கிடந்தான்.... அவன் பார்வையின் அர்த்தம் புரியாமலில்லை.... அந்த இரவுக்கான தேடல் அது... ஆனால் அவனது உடல்நிலை?....
ஒன்றும் தெரியாத அப்பாவி எனக்கு ....
காதலைக் கொடுத்து ஏமாற்றி விட்டாய் நீ....
இப்போது வாழ நினைத்தாலும் உன்னுடன் தான்...
சாக நினைத்தாலும் உன் மடியில் தான் ....
எனக்காக வாழ எதுவுமில்லை என்பது போல்.....
காதலைக் கொடுத்து என்னை இப்படி ஏமாற்றிவிட்டாயே??
என்ன சத்தி தூக்கம் வரலையா?" என்ற மான்சியின் குரலே சத்யனுக்குப் போதை ஏற்றியது....
எந்த பதிலும் வரவில்லை சத்யனிடத்திலிருந்து....
சற்றுப் பொருத்து " வேணாம் சத்தி ,, தூங்கு... உடம்பு நல்லாகட்டும்" என்றாள் மென் குரலில்.....
சத்யனிடம் இப்போதும் பதிலில்லை.... வேண்டும் என்று அழைக்கவும் இல்லை... வேண்டாம் என்று உறங்கவும் இல்லை.... பார்த்துக்கொண்டே கிடந்தான்....
மான்சி எழுந்து வந்து சத்யனின் அருகில் அமர்ந்து " என்ன சத்தி இது ? தூங்கு" என்று மெல்ல அதட்ட....
சற்று நகர்ந்து அவளருகே வந்த சத்யன் " இல்ல மான்சி,, நான் நல்லாதான் இருக்கேன்.... என்னால முடியும்... பல வருஷ ஏக்கம் மான்சி இது... உன் பார்வையில் சம்மதத்தைப் பார்த்த பிறகு என்னால தள்ளியிருக்க முடியலை மான்சி " என மெல்லிய குரலில் சொன்னான்....
மான்சிக்கு என்ன சொல்வது என்றே புரியவில்லை..... இவ்வளவு ஏக்கமான குரலில் சத்யன் கேட்டும் அவளால் மறுக்க முடியவில்லை.... ஆனால் அவள் யோசிக்கும் முன் சத்யனின் வலதுகை மான்சியின் இடுப்பில் படர்ந்து வளைத்து இழுத்து தன்மீது சரித்தது....
மான்சி சுதாரிக்கும் முன் சத்யனின் மீது கிடந்தாள்.... அவனின் ஆண்மை வாசனை மான்சியின் கொஞ்ச நஞ்ச சங்கடத்தையும் போக்கிவிட " சத்தி " என்ற அழைப்புடன் அவன் மீது முழுவதுமாக படர்ந்தாள்....
தன் வலு கொண்ட மட்டும் அவளை இறுக்கினான்.... முகத்தோடு முகத்தை வைத்து தேய்த்து தேய்த்து அவளை இலகுவாக்கினான் ..... சத்யனின் முதல் உறவின் ஆரம்பம் இது... அதுவும் பலகாலம் காத்திருந்து ஏங்கி தவித்து கண்ணீருடன்தன் காதலியுடன் கூடப்போகும் முதல் உறவு....
மான்சியைப் புரட்டி கீழே கிடத்தி இவன் மேலே படர்ந்தான்..... லாந்தர் விளக்கின் ஒளியும் சாரளத்தின் வழியாக வந்து விழுந்த பூர்ணிமையின் ஒளியும் மான்சியை தங்கப்பாளம் போல் தகதகவென ஜொலிக்க வைக்க... சத்யன் எச்சில் கூட்டி விழுங்கினான்....
கைகளை எடுத்துச் சென்று கன்னத்தில் வைத்தான் .... வழுக்கும் போல் மளமளவென்று இருந்தது... கை முழுவதையும் விரித்து கன்னத்து சரிவில் இறக்கி கழுத்தை வருடினான்.... கழுத்துக்கு கீழே முந்தைனையை ஒதுக்கி உள்ளே இருக்கும் புதையலை கான ஆவல்தான்....
மான்சியின் முகத்தைப் பார்த்தான்.... கண்மூடி கீழுதட்டை கடித்துக் கொண்டு படுத்திருந்தாள்.... சத்யன் துனிச்சலுடன் முந்தானையை ஒதுக்கினான்.... பழுப்பு நிறத்தில் பிசுங்கும் சதைக் கோளம்.... வருடி வருடிப் பார்த்தது சத்யனின் விரல்கள்..... ரவிக்கையின் முதல் ஊக்கை தடவியே விடுவித்தான்.... பட்டு போன்ற சதை சருமம் இன்னும் மேல் நோக்கி வழிந்தது.... சத்யனின் கை பரபரத்தது முந்தானையை முற்றிலும் நீக்கிவிட்டு அவசரமாக கொக்கிகளை அவிழ்த்தான்...
என்றும் சரியாத குன்றுகள்.... அந்த குன்றுகளுக்கு கிரீடமாய் கருநிற காம்புகள்... ஒவ்வொன்றும் அரை அங்குலம் நீண்டு விறைப்புடன் நின்றன.... சத்யனின் இருகை விரல்களும் இரு காம்புகளையும் பற்றி மென்மையாக வருடியது.... மான்சியிடம் ஒரு பலத்த அசைவு.... சத்யன் அந்த காம்புகளை விரலிடுக்கில் பற்றி இழுத்தான்.... " ம்ம்ம்........ " என்ற முனங்கல் மான்சியிடம்.... கீழுதட்டை இன்னும் அழுத்தமாக கடித்துக் கொண்டாள்....
சத்யன் அவள் முகம் காட்டும் உணர்ச்சிகளின் சம்மதத்துடன் அவள் மீது கவிழ்ந்து வலது மார்பை இரு கையாலும் பற்றிக்கொண்டு பிதுக்கி காம்பை மட்டும் கவ்வியிழுக்க.... மான்சியின் கைகள் அவன் தலைமுடிக்குள் புகுந்து சுருட்டியது....
பலகாலம் பசித்துக் கிடந்தவனாயிற்றே சத்யன்.... சத்தம் வருமளவுக்கு சப்பி உறிஞ்ச ஆரம்பித்தான்.... மான்சியின் உடல் அவளையுமறியாமல் உயர்ந்து ஒத்துழைத்தது.... மாறி மாறி கவ்விக் கடித்தான்.... முகத்தை மத்தியில் புதைத்து அழுத்திக் கொண்டான்...... மான்சியின் வாசனை..... அவளுக்கான தனி வாசனை..... சத்யனை வீரியமாக்கியது அந்த வாசனை......
முதுகுக்கு கீழே கைவிட்டு அவளை தூக்கி தன்னோடு சேர்த்து அணைத்தான்.... இரு கைகளிலும் அவள் முகத்தை ஏந்தி முத்த மழை பொழிந்தான்.... முத்தத்தில் மூழ்கிப்போனவளின் கன்னங்களை கடித்து சுயத்துக்கு கொண்டு வந்தான்.... இறுதியாக அவளின் தேன் சிந்தும் அதரங்களை நெருங்கினான்....
மான்சியும் கண்களை திறந்து வைத்தாள்... காதலன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்பதை கானத்தான்.... சத்யன் குவிந்திருந்த கீழுதட்டை கவ்வினான்.... சற்று பருத்த உதடுதான்... வழுக்கி வெளியே வராமல் சத்யனின் வாய்க்குள்ளேயே தஞ்சமென இருக்க.... அந்த இதழை சப்பி சப்பி ருசி பார்த்தான்......
அதை அங்கேயே விட்டுவிட்டு மேலுதட்டுக்கு வந்தவன் அதை கவ்வாமல் கடித்து இழுக்க... மான்சி " ஸ்ஸ்ஸ்ஸக்க்க்க்..... " என்று நீளமாய் முனங்கினாள்... கவ்விய உதட்டையும் கடித்து இழுத்த உதட்டையும் சேர்த்துப் பிடித்து குவித்து உறிஞ்ச ஆரம்பித்தான்.... மான்சியின் கைகள் அவன் கழுத்தில் மாட்டிப் பின்னிக்கொண்டன......
சூடான மூச்சு இருவரின் இதழ்கடையிலும் சிரமமாக வழிந்தது .... அமர்ந்த நிலையிலிருந்து முத்தமிட்டபடியே மெல்ல சரிய ஆரம்பித்தனர் இருவரும்..... மான்சி கீழே சத்யன் மேலே .... இருவரின் அங்கங்களும் அங்குல இடைவெளியின்றி ஒட்டிக் கொண்டது....
சத்யன் போட்டிருந்த சட்டை மான்சியின் உடலை உணர தடையாக இருக்க சபக் என்ற சத்தத்துடன் உதடுகளை பிடுங்கிக் கொண்டு அவள் வயிற்றின் மீதி அழுத்தமின்றி அமர்ந்து தனது சட்டையை கழட்டி எறிந்தான்..... மீண்டும் குனிந்து இரு கைகளாலும் அவளின் கலசங்களைப் பிடித்துக் கொண்டு உருட்டிப் பிசைந்தான்.... மான்சி கூச்சத்துடன் நெளிந்து கையை விலக்க முயன்றாள்.... சத்யனின் பிடியோ வலுவாக இருந்தது.....
கவிழ்ந்த மீண்டும் காம்புகளை சுவைத்தவன் உணர்ச்சியின் உந்துதலில் விறைத்து நின்ற தனது ஆண்மையை மான்சியின் பெண்மை பிரதேசத்தில் வைத்து அழுத்தினான்.... எஃகு கம்பியாய் விறைத்திருந்த உறுப்பு மான்சியின் ஆடையை துளையிடுவது போல் முட்டி மோதியது....
சத்யன் எழுந்தான்..... மான்சியின் புடவை கொசுவத்தை கொத்தாக அள்ளியெடுக்க " ம்ஹூம் வேணாம்" என்று முனங்கியபடி மான்சி அவன் கையைப் பிடித்தாள்..... சத்யன் பார்வையாலேயே அதட்டி அவள் கையை விலக்கிவிட்டு ஆடைகளை அவிழ்த்தான்....
ஆடையில்ல நிலவு போல் அப்படியே கிடந்தவள் ... சத்யனின் பார்வைக்கு தப்ப நினைத்து எங்கே மூடி மறைப்பது என்று புரியாமல் .... இறுதியாக கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள்....
சத்யன் தனது கைலியை தளர்த்தி இறக்கிவிட்டு உள்ளேயிருந்த டிரவுசரின் பட்டனையும் கழட்டி கால்வழியே நழுவவிட்டான்..... மான்சியின் தொடையருகே அமர்ந்து அந்த அழகுப் பெண்மையை உற்றுப் பார்த்தான்....
ரோமக்காட்டின் பாதுகாப்பில் புதைந்து கிடந்தது அவளது பெண்மை... ரோமங்களை விலக்கிப் பார்த்தான்.... ரத்தச்சிவப்பில் உதடுகளைக் கொண்ட பெண்மையை கண்டு வியந்து வாய் பிளந்தான்....
மான்சி கால்களை இடுக்கியபடி புரண்டு படுக்க முயன்றாள்...... இடுப்பை கெட்டியாகப் பற்றிக்கொண்டு அசையவிடாமல் செய்தவன் ..... அப்படியே அவள் மீது ஏறிப் படர்ந்தான்....
ஆண் ஆயுதமும் பெண் கேடயமும் மோதிக்கொண்டன.... கேடயத்தை பிளந்து உள்ளே நுழைய முயன்றது அவனது ஆணாயுதம்...... மான்சியின் கைகள் சத்யனின் முதுகைக் கட்டிக்கொண்டு தன்னுடன் அழுத்தியது.....
சத்யன் இடுப்பை மட்டும் உயர்த்தி ... உறுப்பைப் பிடித்து அவளுரைக்குள் சொருக முயன்றான்.... வெகுநாட்களாக கழுவிப் புழங்காத பாத்திரம் ... அங்குலம் கூட அவனை அனுமதிக்கவில்லை..... கை விரலால் தட்டித் தடவி துளைத்து இழுத்து சொருகி இடைவெளியை ஏற்ப்படுத்தி உள்ளே நுழைந்தான்... சிக்கி சிரமமாக தான் போனது.... இப்போது மான்சி அவனுக்கு உதவியாக வந்தாள்.... கால்களை அகல விரித்து மடித்து நிறுத்த... அந்த கால்களின் இடைவெளியில் இயங்க ஆரம்பித்தான் சத்யன்....
மான்சி ஒரு குழந்தைக்கு தாயானாலும் உடலும் உணர்வும் ஒரே கோட்டில் சங்கமித்து காதலுடன் கூடும் முதல் கூடல் இது .... சத்யனும் தடுமாறித்தான் போனான்.... சில நிமிடங்கள் கழித்தே சீரான இயக்கம் பிடிபட்டது....
No comments:
Post a Comment